Jozua had twee verspieders uitgezonden om Jericho te bespioneren. Ze overnachtten bij de hoer Rachab. Toen de koning te horen kreeg dat twee vreemde mannen door het land trokken en teveel belangstelling hadden voor de verdediging van de stad, stuurde hij zijn soldaten erop af. Rachab vertelde dat de mannen inmiddels vertrokken waren. Dat was een leugen want zij had de beide vreemdelingen op het dak van haar huis onder een bundel vlas verstopt. Met die leugen redde zij het leven van de twee verspieders. Zoals afgesproken bond ze een scharlaken rood koord aan haar venster. Toen de Israëlieten de stad veroverden werden alle inwoners met de ban geslagen. Alleen de hoer Rachab, haar vader en moeder, broers en verdere familie, werden gespaard. Ze kregen een verblijfplaats buiten het kamp van Israël. Jacobus schrijft over haar (2:25) “Werd niet ook Rachab, de hoer, rechtvaardig verklaard om wat ze deed, toen ze de verkenners ontving en langs een andere weg liet vertrekken?” Alles mooi en aardig, maar ze had wel gelogen. Haar leugen werd beloond.
Ik heb een echtpaar gekend dat tijdens de tweede Wereldoorlog een Joods jongetje verstopt had. Tijdens een razzia werd dit echtpaar gevraagd of zij Joden in huis hadden. Hun ontkenning redde het leven van de jongen, maar niet alleen dat. De jongen werd man, kreeg kinderen en kleinkinderen. Die zouden er allemaal niet zijn als het echtpaar de waarheid had gesproken.
God wil de waarheid dat is een ding wat zeker is, maar kennelijk is er iets wat nog belangrijker is dan waarheid. Dat is liefde. Als liefde het grote gebod is waaraan alles wordt opgehangen (Mattheüs 22:34-40), dan is zelfs de waarheid daaraan ondergeschikt. Of denk jij van niet?
