In het begin was het leven rustig en mooi, maar toen ik ouder werd kwamen de vragen over de zin van het bestaan. Die vragen werden steeds belangrijker. Ze begonnen mij te achtervolgen. Wanhopig probeerde ik antwoorden te vinden. Ik experimenteerde met veel dat het leven te bieden heeft. Maar, de pijn in mijn hart verdween niet; integendeel, het werd steeds erger. Ik was eenzaam. Het leven leek zinloos. Ik had een gat in mijn hart.
Hier is mijn verhaal, geïllustreerd met tekeningen en schilderijen die ik in die tijd heb gemaakt.
Een gat in mijn hart
Ik werd geboren op een kleine boerderij in Zuid-Limburg. Mijn ouders waren katholiek en hadden zeven kinderen. Ik was nummer twee in dat rijtje. Het leven op de boerderij was eenvoudig en eerlijk.
Al heel jong
begon ik te tekenen en te schilderen. Het werd één van de grote passies in mijn
leven. Toen ik negen was maakte ik deze tekening van ons paard.
Wij waren
tamelijk arm. Toch hadden wij het goed samen. Als ik terugdenk aan de jonge
jaren van mijn leven, komen veel goede herinneringen in mijn gedachten.
In die tijd
maakte ik deze tekening met als titel: 'Alleen bloemen'. Ik was gelukkig,
voelde mij geaccepteerd en ik genoot de bescherming van een goed gezin.
Toen ik 16 was
moest ik de bescherming van mijn ouderlijk huis verlaten om te gaan studeren in
de stad. Ik wilde kunst en grafische vormgeving studeren.
In de stad opende
zich een totaal nieuwe wereld voor mij.
Maar ik ontdekte
ook dat veel mensen niet gelukkig zijn. Voor het eerst in mijn leven begon ik
de realiteit van de wereld om mij heen te zien. Dat was een echte schok voor
mij.
Daarbij kwam nog
dat ik mij al gauw eenzaam begon te voelen. Ik miste mijn ouders, mijn broers
en zusters en mijn vrienden.
Door al die
veranderingen gingen mijn leven en mijn tekeningen er in korte tijd heel anders
uitzien. Mijn werk werd simpel en sober. De blijdschap was verdwenen.
Iedere avond zat
ik alleen in mijn kamer te tekenen en te schilderen. Alleen met mijn gedachten
en met al mijn vragen. Niemand om mee te praten. Niemand die naar mij wilde
luisteren. Ik leerde de afschuwelijke pijn van eenzaamheid kennen.
In die tijd
schreef ik op een tekening:
Ik heb heimwee
naar iets
dat ik nooit
gekend
dat ik nooit
bezeten heb
Soms probeerde ik door deze muur van eenzaamheid heen te breken door naar een film of naar een café te gaan.
Bovenstaande tekening
maakte ik toen ik teveel gedronken had. Het is een man die wegrent. Wegrent
waarvan? Van de realiteit van het leven.
Voor het eerst in
mijn leven realiseerde ik mij dat ik een gat in mijn hart had. Ik was
opgegroeid in een goed gezin, ik genoot van mijn studie, ik had al de vrijheid
die ik wilde, maar ik was niet gelukkig.
Ik begon heel
fundamentele vragen over het leven te stellen. Vragen waar veel mensen mee
worstelen.
"Wie ben
ik?"
"Waar ga ik
naar toe?"
"Wat is de
zin van mijn leven?"
De pijn in mijn hart dwong mij om antwoorden te vinden op die vragen. Ik sprak er met veel mensen over; bestudeerde de grote wereldgodsdiensten; bezocht bijeenkomsten van diverse groepen en sekten. Maar hoewel ik het één en ander leerde, ontmoette ik toch niemand die de bedoeling van het leven aan mij kon uitleggen.
Na verloop van
tijd kwam ik tot de conclusie dat het leven geen werkelijke zin heeft. Leven is
leven en dat is alles. Dus hield ik mijzelf voor: "Wees gelukkig en geniet
van de korte tijd die je hebt".
Ik deed erg mijn
best om gelukkig te zijn, maar het werkte niet. Ik kon eenvoudigweg de enorme
leegte in mijn hart niet wegduwen.
In die tijd begon ik tekeningen te maken, die heel duidelijk mijn frustraties weergaven. Zoals deze tekening van een man met een bloem.
Ik begon erover
na te denken om een einde aan mijn leven te maken.
Een antwoord?
Ik werkte een
tijd lang in de grafische studio van een chocoladefabriek. Het was mijn taak om
chocoladerepen en allerlei zoetigheden te tekenen.
Mijn baas in die
studio was iemand die bewust als christen leefde. Toen hij mij wat beter leerde
kennen en ontdekte dat ik veel problemen had, zei hij op een dag rustig, maar
heel direct tegen mij:
"Leo, ik
geloof dat er maar één antwoord is op de vragen en de frustraties in jouw
leven. Dat is een persoonlijke relatie met God door Jezus Christus".
Ik werd kwaad.
Dat stond mij helemaal niet aan. Deze man sprak over religie. Maar die fase had
ik al lang afgesloten. Ik was religieus opgevoed, maar dat had mij niet veel
geholpen. Ik was ervan overtuigd dat iemand, die bijna 2000 jaar geleden
geleefd heeft, de leegte in mijn moderne leven niet kon vullen.
De Bijbel
Maar deze man gaf
niet op. Iedere keer als ik even alleen met hem was sprak hij over 'zijn'
Jezus. En omdat ik plezier in mijn werk had, deed ik alsof ik
geïnteresseerd was. Dat moedigde mijn baas aan om nog meer te vertellen.
Na verloop van
tijd kocht ik uit nieuwsgierigheid een Bijbel. Voor het eerst in mijn leven
begon ik de Bijbel te lezen. Nou, wat doe je als je een nieuw boek koopt? Je begint
voorin te lezen. Dat deed ik ook. Ik las het bijbelboek Genesis en het sprak
mij helemaal niet aan.
Toen ik daar met
mijn baas over sprak, glimlachte hij en zei dat ik een fout had gemaakt.
"Weet je,
dit boek is anders", zei hij. "Jij moet niet voorin beginnen, maar in
het midden. Begin maar met het evangelie van Mattheüs".
Dat deed ik ook.
Het evangelie van Mattheüs sprak mij wel aan. Ik ontdekte dat Mattheüs schreef
over Iemand die precies wist waarvoor Hij leefde. Iemand die wist waar Hij
vandaan kwam en waar Hij naartoe ging: Jezus Christus.
Ik werd jaloers
op Jezus. Ik wilde leven zoals Hij geleefd had. Ik probeerde Hem na te leven,
maar dat lukte natuurlijk niet.
Door deze
ontdekking begon ik allerlei tekeningen en schilderijen van Jezus te maken. Die
waren allemaal nogal verschillend. Ik denk dat ik onbewust op zoek was naar de
echte Jezus.
Vooral Zijn lijden en sterven sprak mij erg aan.
"Kom tot
Mij!"
Toen ik verder
las in het evangelie van Mattheüs kwam ik tot een uitspraak van Jezus, die mijn
leven op z'n kop zette. Dat was in Mattheüs hoofdstuk 11, vers 28, waar Jezus
zegt: "Komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust
geven".
Ondanks mijn
jeugd was ik vermoeid en belast. Hier was iemand, die tegen mij zei: "Kom
tot Mij en Ik zal je rust geven".
Ik dacht:
"Als dit waar is; als Jezus Christus mij rust kan geven en als Hij de
leegte in mijn hart kan vullen dan wil ik Hem volgen."
Maar, is dit
allemaal waar? Is dit de meest geweldige waarheid die er bestaat of is het
alleen maar een grove leugen.
Maandenlang heb
ik met deze vragen geworsteld. Het ene moment dacht ik: "Ja het is waar;
dit geldt ook voor mij". Het volgende moment dacht ik weer: "Dit kan
niet waar zijn; het is een grote leugen".
Dat was een heel
moeilijke tijd voor mij. Aan de ene kant bood Iemand mij een oplossing voor de
leegte in mijn hart, maar aan de andere kant wilde ik die oplossing niet
accepteren.
Ik maakte toen
een schilderij dat ik 'Gevangene van mijzelf' noemde. Het is een gezicht (mijn
gezicht?) achter tralies.
Op de achterkant
van dit schilderij krabbelde ik de woorden:
Mijn God waar ben
je?
Ik zoek je.
Ik roep je.
Ik heb je nodig.
Alsjeblieft laat
mij niet alleen.
Eens op een avond
toen ik weer in de Bijbel las, raakte ik zo onder de indruk van de radicale
woorden van Jezus, dat ik naar buiten ging om na te denken over alles wat Hij
te zeggen heeft. Die avond heb ik tegen God gezegd: "God als U echt
bestaat, dan wil ik U leren kennen. Vanavond ga ik U een kans geven om Uzelf
aan mij te bewijzen." Ik zei tegen God: "Ziet U daar die lantaarnpaal
staan? Als u echt bestaat en als U belangstelling hebt voor mij, laat die
lantaarnpaal dan nu omvallen en ik zal geloven dat U bestaat".
Er gebeurde
niets.
Maar omdat ik
niet gemakkelijk opgeef, zei ik tegen God: "Ziet U daar die boom staan?
Als U echt bestaat en als U almachtig bent en belangstelling hebt voor mij,
laat die boom dan nu bloeien en ik zal niet alleen geloven dat U bestaat, ik
wil mijn hele leven voor U inzetten."
Dat gebeurde in
januari.
De boom bloeide
niet.
Diep
teleurgesteld
Diezelfde avond
liep ik langs een kerk en dacht: "Misschien heb ik iets verkeerd gedaan.
Misschien kan God mij alleen maar horen als ik in een kerk ben".
Ik probeerde die
kerk binnen te gaan, maar ik ontdekte dat de deur op slot zat.
Ik heb toen op
die deur gebonkt, maar niemand deed open. De koster niet, maar ook God niet. Ik
was daar vreselijk teleurgesteld over. Ik geloofde echt dat ik God die avond de
kans had gegeven om Zichzelf aan mij te bewijzen, maar er was helemaal niets
gebeurd.
Ik was zo
teleurgesteld dat ik voor die kerk op de trap ben gaan zitten, met mijn hoofd
in mijn handen. Ik heb daar zitten huilen als een klein kind.
Heel wat mensen
liepen aan die kerk voorbij. Sommigen bleven staan en keken naar mij, maar
niemand kwam naar mij toe om mij te helpen. En zelfs nu, vele jaren later, als
ik mijn ogen sluit kan ik nog een echtpaar voor me zien. De vrouw stootte haar
man aan en wees naar mij. Maar ze kwamen niet naar mij toe om mij te helpen.
Ik voelde mij
helemaal verlaten. Het was alsof God mij niet hebben wilde en alsof geen mens
belangstelling voor mij had.
Leven of dood
Maar toen ik daar
op die kerktrap zat, op een dieptepunt in mijn leven, kwamen de woorden van
Jezus terug in mijn gedachten. Woorden die ik zo goed had leren kennen.
"Kom tot Mij, en Ik zal jou rust geven".
Ik probeerde die
gedachte weg te duwen, maar het ging niet. Integendeel, de woorden van Jezus
Christus begonnen te hameren in mijn hoofd. Telkens weer hoorde ik die ene zin:
"Kom tot Mij".
Daar voor die
kerk realiseerde ik mij ineens dat ik met mijn leven nog maar twee
mogelijkheden had. De ene was om uit het leven te stappen. De andere was om
Jezus Christus te volgen. Het was heel duidelijk. Wit of zwart. Leven of dood.
Toen ik mij dat
realiseerde ben ik opgesprongen en naar mijn kamer gerend. Daar ben ik op mijn
knieën gevallen en heb ik het uitgeschreeuwd tegen God: "Ja, God, ik wil
tot U komen, wilt U mij alstublieft rust geven".
Ik heb toen ook
tegen God gezegd: "Er zijn ontzettend veel dingen van U die ik niet
begrijp, maar ik wil tot U komen, geef mij alstublieft rust".
Het nieuwe is
gekomen!
In zijn tweede
brief aan de Corinthiërs hoofdstuk 5 vers 17 schrijft Paulus: "Zo is dan
wie in Christus is een nieuwe schepping: het oude is voorbijgegaan, zie het
nieuwe is gekomen".
Jezus heeft mij
vrede en een rust gegeven, die ik vóór die tijd helemaal niet kende. Hij heeft
het gat in mijn hart echt gevuld.
De stijl van mijn
werk veranderde heel plotseling toen ik een christen werd. In plaats van
donkere, zwaarmoedige tekeningen begon ik heldere kleuren te gebruiken.
Natuurlijk was
die onbewuste verandering van mijn werk een expressie van datgene wat zich
afspeelde in mijn ziel. Na een heel moeilijke periode zonder uitzicht en zonder
hoop had mijn leven een drastische wending genomen. Het was alsof iemand het
licht aan had gedaan en alsof ik voor het eerst echt kon zien. Het was voor mij
een nieuw begin.
Er liggen maar
een paar maanden tussen deze tekening en het schilderij 'De schreeuw'.
Korte tijd later
moest ik in militaire dienst. Ik had daar weinig zin in, maar omdat ik geen
keuze had, probeerde ik er het beste van te maken.
Als ik nu
terugkijk dan zie ik hoe belangrijk die 18 maanden in dienst voor mij zijn
geweest. Ik was daar omgeven door jonge mannen, die vaak precies dezelfde
vragen over het leven hadden waarmee ik eens geworsteld had. En hoewel de
meesten deze lastige vragen wegduwden, waren er ook die wilden praten over het
nieuwe leven dat Jezus Christus te bieden heeft.
Mede door deze
ervaring voelde ik mij geroepen om met andere mensen over Jezus Christus te
praten; om hen te vertellen dat ze niet hoeven te leven met een pijnlijk gat in
hun hart en dat er hoop is op een zinvol leven door een persoonlijke relatie
met God door Zijn Zoon Jezus Christus.
Beleven en
doorgeven
Ik ging werken
voor een christelijke organisatie. Eerst als grafisch vormgever, later als
leider van de organisatie in Nederland. Van 1987 - 1996 mocht ik het werk
leiden in heel Europa.
Een gat in jouw
hart?
Misschien is jouw
reactie na het lezen van dit verhaal: "Dit is prima, ik ben blij voor jou,
maar wat betekent dit alles voor mij?" Eigenlijk is het antwoord heel
eenvoudig. Ga op de knieën en vraag God om in jouw leven te komen. Geef jouw
leven over aan Hem en verbaas je erover wat Hij in jouw leven gaat doen.
Geestelijk
groeien
Als je God beter
wilt leren kennen en als je de bijbel wilt bestuderen dan kan dat bijvoorbeeld
met behulp van manna-vandaag; een bijbelstudiesite die erop gericht is om jou
te helpen te groeien in jouw geloof. Klik op de link in de rechterkolom om je
aan te melden.
Rest mij om jou
Gods rijke en onmisbare zegen toe te wensen in jouw leven.
Leo
